The scary thing with art school is:

• YES you do need to invest soul money in it!
• YES you do need to strip mentally naked and bare your innermost soul for ALL to see!
• YES you will get critique.
• YES you might find out that there are things that you thought were clear and definite for everyone

but… it is only clear and definite for YOU, and if you have the will to communicate with others (which is basically what art is all about) you will have to change your ways. Or accept that no one gets it. Or even worse, maybe they get it, but they don't give a shit.

SOOOO… just keep being open.

At that time I was clearly not ready to go to art school.

I COULDN'T receive, couldn't take IN, and wouldn’t let other people take part in my process. SO I stayed in a defensive mode. I basically didn't change much during art school in Sweden, just did my thing and was proud of it. After 3 years of art school I came out pretty much the same person/artist I was before.

After that I had a studio on my own for a year and did my thing. But when I was sitting there on my own I realized that SHIT, I just wasted 3 years of my life! I can ALWAYS do my own thing. You don't need to go to art school to do your own thing. You go to art school to get messed up in the head and to get new ideas that you would not come up with on your own.

After that, when I got a second chance at Rietveld, I decided to take that chance with open arms. Yes, I had assessments where I almost cried; I got so much shit from the teachers!

AFTER art school (I promise you this) you’re going to have the rest of you life to do ‘your own thing’. Like ALL of us (no matter if you are successful or not) you will be sitting in your dark studio somewhere in an industrial area or at home. AND you’re going to MISS those days when you had 20 people talking about your work and giving you shit and praise.

Good luck in trying to call 15 people to come over to your studio to see your art in five years from now. You'd be lucky to get ONE person to come over to see it.

So realize what a unique time this is, GRAB the art school experience with both hands and feet, tongue, brain and whatever else, otherwise you are just wasting your time, energy and money. USE us as teachers, use your fellow students. No one is here to hurt you, but we ARE here to give your ART shit (if needed) to make it bigger, better and stronger.

And the MOST important thing is your process:

• HOW you make art.
• HOW you talk about your art AND just as important, how you talk about OTHER people’s art.
• HOW you share your process with the rest of us.
• HOW you come to your results.
• HOW you present your ideas and work.
• HOW you make decisions.
• IF your process is open, transparent and inviting, then you are on the RIGHT track.

So, just let art school mess with you for a couple of years, it is not going to destroy you, it will make you stronger. And DON'T worry, that which is unique in you can NOT be hurt by information, assignments, other people’s ideas, or modes of working or talking. It ONLY gets stronger by more information!

And if after 5 years of Rietveld you think that all the stuff those teachers told you was just PURE bullshit, well, after that you will be stronger and more knowledgeable. Then at least you will know what you DON'T believe. And that is a MUCH stronger position than to NOT know that.

So in that sense you are in a win-win position.

[img data-rid="1198" src="/media/image/medium/life_of_an_art_student.jpg" alt="" >I think E. had a GREAT breakthrough yesterday, just like C. and many had before that. And what I mean with a breakthrough is to have the guts to show something that you are unsure about, something that you have invested emotion or soul money in. Something that you CARE about, something that might not be finished or perfect, but better because of it, because it lets the rest of us take part in the process, it INVITES us into the scary, lonely process that IS art-making. To NOT hide behind a cool facade (or any other facade), because there is nothing that gets old faster than that.

AND if you then think, shit, this gets VERY personal and intimate very fast, well, the art world out there is EVEN more hard, lonely and ruthless. So this is like a safe haven where we can ALL experiment and be insecure together.

Including me…

I also don't have the answers; I am also nervous and scared. I have a big show coming up in Frankfurt in December and I am scared SHITLESS!!! I want it to be NOT good but GREAT, because I’m exhibiting with artists that are world class! So the nervousness starts to creep in: who the HELL do you think you are Jonas, exhibiting together with Jim Shaw and Jeremy Deller? Who the FUCK is Jonas Ohlsson??!!!! The only thing you can do is the get USED to being nervous and scared, and to try and suck energy out of that feeling, and to let that fear help you to make the best work you have ever come up with in your life.

If you are NOT nervous and scared, then you are not investing enough soul capitol into your art.

You can, of course, also be nervous because you feel that you haven't DONE enough, but that is the

WRONG kind of nervousness. You should work your ass off and STILL feel nervous, that's the right kind of nervousness.

Maybe you sometimes feel that SHIT, I am tired of being in this vulnerable situation as a "student"; I want to be all knowing, self-assured and arrogant! Well, the fastest way to get there is to listen a lot, go see TONS of art shows, buy TONS of expensive art books (yes, buying expensive art books REALLY works as a way to increase your involvement), make a lot of art! Talk a lot about your art.

To EXPOSE your fears, doubts and insecurities is the fastest way OUT of unnecessary fear, doubt and insecurities. But you can't get to that level WITHOUT passing that stage. So just get it over with!!!

The longer you try to hold it out, the longer it will take you to get to the DESERVED position of an all knowing, self-assured, and arrogant brat.

Greetings, Jonas

Een fotografieopleiding heb ik nooit gehad. Wel heb ik een tijd op een academie gezeten, maar niet als student. In 1986 kreeg ik een aanstelling als docent fotografie op de Rietveld.

De eerste opdracht die ik de studenten gaf was in de kantine te gaan zitten met een camera. Het moment mochten ze zelf uitkiezen. ’s Morgens vroeg als er nog geen student was. Een uur of twaalf als het begon vol te lopen. Of ’s avonds als de deeltijdstudenten erbij kwamen. Allemaal best, zolang ze maar een rolletje volschoten met hun ogen dicht. De bedoeling was om de kijkspieren los te maken.

Wat precies uit die opdracht is gekomen, weet ik niet meer. Wel weet ik dat ik na dat jaar een gesprek met de directie had. De directie gaf mij te kennen dat ze de indruk hadden gekregen dat het afgelopen jaar de bodem van mijn fotografische kennis in zicht was gekomen. Ze zagen er geen brood in nog langer van mijn diensten gebruik te maken.

Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die inzakken als de directie van een gerenommeerde academie ze te verstaan geeft dat de bodem van hun fotografische kennis in zicht is gekomen. Maar ik zat er niet mee. Ik vroeg om een schriftelijke bevestiging dat mijn contract niet verlengd werd. Met de reden erbij graag. Ik vond het niet erg, want ik had mijn Rode Map. Mijn map waarin ik alle Afwijzingen en Teleurstellingen verzamelde.

Zoals met alle verzamelingen... ben je er eenmaal aan begonnendan wil je ze afmaken, compleet hebben. Die map moest vol. In de afwijzing van de Rietveld werden twee gaten geperforeerd en ze ging bij de andere afwijzingen.

Achteraf gezien had ik misschien een te grote map genomen. Maar het goede eraan was: om hem vol te krijgen moesten er veel afwijzingen komen. Dus moest ik ook veel aanvragen doen, balletjes opgooien, voorstellen indienen, mijn werk laten zien, solliciteren. Aanvragen die gehonoreerd werden, gingen in de Groene Map. Daarin verzamelde ik Toekenningen en Andere Successen. Het was wel wat optimistisch dat ik daarvoor net zo’n grote map had genomen als voor de Afwijzingen en Teleurstellingen.

Het is dankzij deze twee mappen dat ik erachter ben gekomen dat afwijzingen een positief effect hebben op je carrière. Hoe dat in elkaar steekt, kan ik het beste laten zien aan de hand van een grafiek.

Op de x-as heb ik de jaartallen gezet, van 1980 tot nu.

Op de y-as mijn inkomen omgerekend in euro’s.

Geen betere maat van succes dan je omzet.

In 1986, toen mijn contract op de Rietveld niet werd verlengd, is een klein dipje te zien. Zoveel verdiende ik daar niet. Niemand niet, nog steeds niet. In 1995, toen ik ophield met fotograferen en begon met schrijven, kwam een veel grotere dip.

Interessant om daar het aantal jaarlijkse afwijzingen tegen af te zetten dat ik verzamelde voor mijn Rode Map. Nu wordt het even hogere wiskunde want ik ga twee schalen over elkaar heen zetten. De schaal van het aantal afwijzingen over de schaal van de omzet in euro’s.

Maar waar het om gaat is: de eerste vijftien jaar heeft de grafiek afwijzingen dezelfde vorm als mijn inkomen. Er is dus een directe correlatie tussen afwijzing en artistiek succes.

Ook als ik in 1995 stop met fotograferen en ga schrijven zie je de afwijzingen de omzet volgen, zij het minder precies. Beide dalen omdat ik schrijven nog niet onder de knie heb. Ik oefen de hele dag, weinig tijd om aanvragen te doen, er komen ook minder afwijzingen binnen.

Heel langzaam begint mijn inkomen na 2000 weer te stijgen, ik krijg opdrachten. Aanvragen doe ik steeds minder. Dan begin ik in 2003 op de website PhotoQ een rubriek waarin ik foto’s analyseer als een detective. Dat slaat aan en in 2004 vraagt de Volkskrant me of ik wekelijks een persfoto wil analyseren. Gestaag gaat het inkomen omhoog. Terwijl het aantal afwijzingen drastisch daalt, ik doe steeds minder voorstellen en aanvragen.

Dat is de periode dat ik in rustiger vaarwater kom. Het inkomen stijgt verder en verder, de afwijzingen dalen tot ze elkaar kruisen, hier, februari 2012. Laat dat nou net het moment zijn waarop de Rietveld mij vraagt de opening van hun eindexamententoonstelling te doen.

De opening van de eindexamententoonstelling!

Ja, dan zit je op rozen.

Op het gevaar af aanmatigend over te komen kan ik het niet laten vier tips te geven voor de aanstormende kunstenaar.

1)Koop twee ordners, maak de ene rood en de andere groen. Stop de afwijzingen in de rode, de toezeggingen in de groene.

2)Hou je niet bezig met zelfpromotie. Je hoeft je werk niet op te hemelen. Ontdek je iets, kom je al werkend iets tegen waarover je enthousiast bent, houd dat dan niet voor je. Vertel het aan iedereen die het horen wil. Je vrienden, je ouders, de bakkersvrouw op de hoek. Mocht er dan iemand bij komen staan die je werk verder kan helpen, je kent die types wel... praat dan rustig door.

3)Vertel over je werk in heldere en directe bewoordingen, geen jargon. Als de bakkersvrouw afhaakt, dan moet je het de volgende keer anders vertellen. Zo leer je je werk steeds beter te begrijpen.

4)Wees niet te kieskeurig. Aas niet alleen op de top. Laag instappen heeft grote voordelen. Daar krijg je ruimte om te experimenteren en uit te vinden waar je werk over gaat. Goed dat te weten voor je later voor de leeuwen wordt gegooid.

‘Who can does, who can not teaches!’ schreef Shaw. Daar bedoelde hij mee dat als je werkelijk goed bent in een vak dat je dat vak dan liever als onderzoeker beoefent dan als docent.

In veel vakken wordt lesgegeven door lesboeren, die zelf ook al geschoold zijn door lesboeren. Het woord lesboer klinkt te oneerbiedig, maar het verschijnsel is onmiskenbaar. Zo hebben de meeste onderzoekers zichzelf opgeleid onder leiding van een onderzoeker.

Hoe voorkom je nu dat onderzoekers en docenten te ver uit elkaar groeien? Allereerst door zoveel mogelijk docenten aan te nemen die zelf onderzoeker zijn geweest, het liefst met succes.

Maar daarnaast door leerboeken, klappers en practicumhandleidingen zo te schrijven dat ze een beeld geven van hoe het in de onderzoekspraktijk werkelijk toeging en toegaat.

De meeste schoolboeken zijn geschreven vanuit de kennis en wijsheid van het heden. Ze behandelen de rode draad van de geschiedenis van het vak en haar diverse disciplines van begin tot het eind. In leerboeken zul je niet of nauwelijks dwaalwegen of doodlopende ontwikkelingen tegenkomen. En als dat gebeurt weet je van te voren dat het een vergissing was. In practicumhandleidingen zul je geen proef tegenkomen die een of wortel uit de geschiedenis van het vak verduidelijkt. Zo krijg je het idee dat het vak zich ontwikkelde van een kant en klare vraag naar een antwoord dat voor het oprapen lag. De kennis en het inzicht worden gedoceerd aan de hand van de rechtvaardiging ervan.

Maar je kunt een vak toch ook behandelen aan de hand van haar ontdekkingsgeschiedenis? Door niet alleen de grote lijnen te behandelen maar ook de cruciale keerpunten? Als een iteratief proces van gissen, missen en raken. Dan leid je en passant ook toekomstige onderzoekers op. En vertel je toekomstige leraren hoe onderzoekers te werk gaan.