Ik houd ervan om ’s nachts naar de wegwerkzaamheden te kijken, om getuige te zijn van zulke theatrale, ceremoniële bedrijvigheid (met hete teer, rook, neonpakken en het markeren van de strepen op de weg), die haar plaats heeft in het nachtelijke leven. Dit zijn de mensen die de stad uithouwen terwijl wij slapen.

Wie bezit de wegen van de stad, de aderen die ons van A naar B brengen? Het zijn niet deze mensen die onze begane grond uitstippelen en in vorm hameren. Is het überhaupt mogelijk om een route in een stad te bezitten? Voor mij zeker wel, in mijn hoofd, door middel van persoonlijke afsnijweggetjes en geheime dwaalroutes, weg van de stadspiste.

Ik heb de laatste tijd de wildgroei van merkkleuren ervaren, die commerciële bedrijven gebruiken om ons de erkenning van hun bestaan op te dringen – en slim genoeg vanaf de grond naar boven werken. Neem het blauw van Barclay’s, gegraveerd in de rijbanen van onze wegen – de snel bewegende betonnen rivier die de eindeloze hoeveelheden fietsen en Borris fietsen rond de stad faciliteert. Dit blauw gaat geleidelijk over van minuscule blauwe streepjes tot uitgestrekte, eindeloze zwembaden vol. Dergelijke kleuren zijn te vinden in pixels, creditcards, advertenties, iconen, tennisvelden etc... Kobaltblauw zal nooit meer hetzelfde zijn!

Ik vind dit ook interessant in termen van het faciliteren van de stroom mensen rond de stad, en de parallellen die kunnen worden getrokken naar de liquiditeit van geld, of de cashflow, van een onzichtbare markt.

Op mijn fietstochten door Londen heb ik beelden verzameld van kosmische ringen die onder bepaalde weeromstandigheden verschijnen. Ze zijn vluchtige, abstracte vormen die worden gevormd door olie op de grond. Deze psychedelische ringen zijn aanleiding geweest voor een onderzoek naar de privatisering van de begane grond. Deze ringen functioneren als waarschuwingstekens op de weg; een waarschuwing voor de ruimte en voor de privatisering van het grondoppervlak.

Bij het dwalen op mijn fiets heb ik nagedacht over de grond onder onze voeten. Waar begint de korst van de aarde? De coating die daar overheen ligt, de ruimte van het begaanbare oppervlak wordt toegeëigend op een andere manier, heb ik laatst gemerkt. Dit proces begint onze geest te verbinden met onze lichamen, en duwt ons door de ruimte van de stad. We beginnen te leven in een maatschappij waar alles dat ons lichaam omvaamt een of andere commerciële context heeft. Soms voelt het alsof we ons bevinden op een theaterset die bestaat uit componenten die we niet hebben kunnen kiezen: handel, vervuiling, industrialisering, beweging, lichamen, ruimte, tijd, markt, economie, onderhoud.