Ik zal je een verhaal vertellen over bananen.

Ik heb zo'n vijf jaar voor de Groene Amsterdammer geschreven waarvan ik een jaar als hoofdredacteur ad interim heb gewerkt. Dit hield in dat ik de wekelijkse vergaderingen voorzat waarin we opzoek gingen naar nieuw content voor de volgende editie.

Vaak waren dit hele leuke vergaderingen. Deze journalisten waren werkelijk intelligent, intellectueel, en ervaren. Als ze over Marx, Weber, of Pushkin spraken kon je er zeker van zijn dat ze Marx, Weber, en Pushkin ook echt hadden gelezen. Dit gold ook voor de vreemde jongens die correcties deden, en zelfs voor de telemarketing lui die via de telefoon abonnementen verkochten. De meeste waren gepubliceerde auteurs, studenten filosofie. Je zou kunnen zeggen dat de Groene een soort haven of toevluchtsoord was—misschien zelfs een dierentuin.

Maar wel een slimme dierentuin.

Er is een stagiaire die ik me vooral goed kan herinneren. In zijn tweede week van dienst vroeg ik hem of hij iets had om bij te dragen. Ja, zei hij, ik wil graag over bananen schrijven. De Groene heeft zijn gebreken, maar het heeft ook een grote traditie van vertrouwen. Bananen? Goed, zei ik. Twee pagina’s? 1500 woorden? Volgende week? Ja, prima zei de stagiaire.

Eenmaal toegevoegd aan de lijst, ‘bananen, twee pagina’s’, vroeg een van de collega’s, ‘wat is er dan aan de hand me deze bananen’?

Toen kwam het verhaal uit. De banaan is een monocultuur. Elke banaan is genetisch dezelfde als elk ander banaan. Er raast een virus door de bananenplantsoenen en omdat elke banaan op dezelfde manier vatbaar is, bestaat er de kans dat de welbekende Chiquita banaan (van het Cavendish soort) uitsterft. Natuurlijk bestaan er andere banaansoorten, die even gezond en voedzaam zijn, maar deze zijn meestal kleiner en donkerder van kleur en daar houdt de westerse klant niet van. Dus, crisis.

Een erg goed verhaal. Opgenomen door allerlei soorten media—radio, televisie. Geloof je me niet? Volgende week zondag wordt het verhaal opnieuw uitgezonden door VPRO’s Labyrint. Niet slecht gedaan voor een stagiaire.

Op 25 september 2010 werd kunstenaar Jeroen Werner vijftig jaar. Hester Alberdingk Thijm bedacht een spiegeldiner: zijn werk als kunstenaar gaat immers vaak over reflectie en spiegelingen. De tafel was gedekt met een spiegelfolie met hologram effect en op dit 'tafelkleed' stond een geweldige hoeveelheid oud laboratoriumglas van AkzoNobel. Sommige lab flessen waren gevuld met ecoline verdund met wat water. Verder honderden waxinelichtjes, zilveren ballonnen en een kroonluchter die samen met alle kinderen was gemaakt. Lievelingsvoorwerpen (van pollepels tot kwasten) van de jarige waren zilver gespoten en hingen naar beneden. Op ieder bord stond een vergrotende spiegel waarop de naam van de gast stond geschreven.Ook de gasten gingen gespiegeld gekleed, zodat een ieder in de ander werd weerkaatst. Men danste, zong en bleef massaal logeren.