Gisterenavond waren vrienden uit Chicago bij ons op bezoek in ons klein huisje op Fansworth street in Detroit. We spraken over kunst (zoals wel vaker gebeurt hier in het Midwesten) en het gesprek draaide uit op de waarde (of gebrek daaraan) van community art en participatie. Kevin vertelde over het project van een bevriende kunstenares waarbij zij plastic bakken installeerde in de wc.’s van haar vrienden. Hiermee verzamelde ze hun uitwerpselen die zij terug zou geven in de vorm van mest in een plastic beker, klaar om te deponeren in de dichtstbijzijnde bloempot.

We spraken over hoe lang ze dit project zou kunnen volhouden en of dit van belang was voor het project. Of misschien was het voldoende dat het werk op een metaforisch en symbolisch niveau functioneerde. Het bleek dat deze vrouw ook nog eens communicatief erg sterk was en het voor elkaar had gekregen om machtige mensen (zoals Particia Arquette uit Hollywood) het project te laten steunen. Wat een geweldig nuttig, groen, en waardevol kunstproject met zo veel voordelen voor de mens en de planeet als geheel!

Kijk, dit is het punt in het gesprek over community art waar ik meestal mentaal en spiritueel in slaap val. En dat komt niet alleen doordat ik een gemene, afgematte cynicus ben zonder enige waardering voor het utilitarisme. Maar het is zo vreemd en anders dan hoe ik kunst en cultuur ervaar. Als ik kijk naar mijn eigen ervaring van kunst en cultuur, dan denk ik na over wat voor mij belangrijk is, wat mij als mens heeft veranderd, en wat mij in mijn ontwikkeling heeft geholpen.

Ik waardeer en respecteer Greenpeace, het Rode Kruis (en het Crescent), of Médecins Sans Frontières net zo veel als elk ander. Ik geloof alleen niet dat het kunst is, en ik geloof dat zij dat ook niet zo zouden zien. Je zou een hardcore-relational aestheticsist moeten zijn wil je dat als kunst benoemen.

Ik had vrij weinig utilitaire redenen om naar de Sex Pistols of Throbbing Gristle te luisteren, of boeken te lezen van William Burroughs, Charles Bukowski, of Jack Kerouac, of me kapot te lachen om Robert Crumb… au contraire! Er was niets gezonds aan. En dit was natuurlijk een van de redenen waarom ik er geboeid door raakte. Zijn er mensen die sereus geloven dat mensen naar Death Metal of experimentele Jazz luisteren voor de verborgen gezondheidsvoordelen?

Maar het hielp me wel om als persoon complexer te worden, het deed mijn overtuigingen wankelen en ik werd gedwongen mezelf open te stellen voor andere, nieuwe manieren om naar de wereld te kijken. En mijn mentale harde schijf is er wel door verkloot, waarna ik informatie niet meer op dezelfde manier kan verwerken als daarvoor, en ik geloof dat dit het enige is wat je van de kunst kan vragen.

Hier in het Midwesten (zoals ik al vaker heb geschreven) wordt veel van de weinig beschikbare steun uitgegeven aan educatieve projecten. Ik heb hier geen problemen mee. Ik geef ook les, maar noem het geen kunst! In Europa en de VS in de jaren 60 en 70 waren er grote discussies op gang, meestal vanuit een links perspectief. Was het niet tijd voor de kunstenaars om eindelijk eens uit hun slof te schietenen deel te nemen aan de revolutie? Iedere kunstenaar werd lid van de Communistische Partij of de RAF, behalve Salvador Dali, die wou alleen maar kostsbaar goud verdienen.

“Maak jezelf nuttig, ga de Bijlmer in en ga wat Surinaamse kindertjes helpen,” was de tot kort de mantra vanuit de Nederlandse politiek. Politici dachten dat zij eindelijk economisch en financieel konden profiteren van de parasiterende kunstenaars. Ik doe dit trouwens al lang, maar om andere, meer “ cultureel perverse” (= geluid) redenen.

Nu komen er geluiden over cultuur uit de rechtse hoek (of misschien kunnen we het beter hebben over cultuurnihilisme). Ga Henk en Ingrid entertainen in Apeldoorn (de Surinaamse kindertjes zijn allang passe!) Ik vind het prima om nuttig en utilitaire te zijn, maar noem dat liever lesgeven, workshops geven, of lezingen geven zodat ik mijn kunst gratis, pervers, en dirty kan houden.

Voor het geval dat het je is ontgaan: de meeste armen, onopgeleide mensen hebben hun cultuur ook dirty en nasty. Denk maar aan Baile Funk in Brazilië en Gangster Rap in de VS, etcetera. En ze vinden het neerbuigend als wij blanken de Bijlmer, Rio, of Detroit weer eens bestormen met een nieuwe welbedoelde goeddoener project.

Dus, laten we echte cultuur sick'n nasty houden zodat we goeddoenerij kunnen overlaten aan Greenpeace. En als je je echt niet kan bedwingen en je goed moet doen, noem het een workshop en je bent vogelvrij...

PEACE OUT!!!!

Jonas Ohlsson vanuit Detroit, met dank aan Expodium.

The scary thing with art school is:

• YES you do need to invest soul money in it!
• YES you do need to strip mentally naked and bare your innermost soul for ALL to see!
• YES you will get critique.
• YES you might find out that there are things that you thought were clear and definite for everyone

but… it is only clear and definite for YOU, and if you have the will to communicate with others (which is basically what art is all about) you will have to change your ways. Or accept that no one gets it. Or even worse, maybe they get it, but they don't give a shit.

SOOOO… just keep being open.

At that time I was clearly not ready to go to art school.

I COULDN'T receive, couldn't take IN, and wouldn’t let other people take part in my process. SO I stayed in a defensive mode. I basically didn't change much during art school in Sweden, just did my thing and was proud of it. After 3 years of art school I came out pretty much the same person/artist I was before.

After that I had a studio on my own for a year and did my thing. But when I was sitting there on my own I realized that SHIT, I just wasted 3 years of my life! I can ALWAYS do my own thing. You don't need to go to art school to do your own thing. You go to art school to get messed up in the head and to get new ideas that you would not come up with on your own.

After that, when I got a second chance at Rietveld, I decided to take that chance with open arms. Yes, I had assessments where I almost cried; I got so much shit from the teachers!

AFTER art school (I promise you this) you’re going to have the rest of you life to do ‘your own thing’. Like ALL of us (no matter if you are successful or not) you will be sitting in your dark studio somewhere in an industrial area or at home. AND you’re going to MISS those days when you had 20 people talking about your work and giving you shit and praise.

Good luck in trying to call 15 people to come over to your studio to see your art in five years from now. You'd be lucky to get ONE person to come over to see it.

So realize what a unique time this is, GRAB the art school experience with both hands and feet, tongue, brain and whatever else, otherwise you are just wasting your time, energy and money. USE us as teachers, use your fellow students. No one is here to hurt you, but we ARE here to give your ART shit (if needed) to make it bigger, better and stronger.

And the MOST important thing is your process:

• HOW you make art.
• HOW you talk about your art AND just as important, how you talk about OTHER people’s art.
• HOW you share your process with the rest of us.
• HOW you come to your results.
• HOW you present your ideas and work.
• HOW you make decisions.
• IF your process is open, transparent and inviting, then you are on the RIGHT track.

So, just let art school mess with you for a couple of years, it is not going to destroy you, it will make you stronger. And DON'T worry, that which is unique in you can NOT be hurt by information, assignments, other people’s ideas, or modes of working or talking. It ONLY gets stronger by more information!

And if after 5 years of Rietveld you think that all the stuff those teachers told you was just PURE bullshit, well, after that you will be stronger and more knowledgeable. Then at least you will know what you DON'T believe. And that is a MUCH stronger position than to NOT know that.

So in that sense you are in a win-win position.

[img data-rid="1198" src="/media/image/medium/life_of_an_art_student.jpg" alt="" >I think E. had a GREAT breakthrough yesterday, just like C. and many had before that. And what I mean with a breakthrough is to have the guts to show something that you are unsure about, something that you have invested emotion or soul money in. Something that you CARE about, something that might not be finished or perfect, but better because of it, because it lets the rest of us take part in the process, it INVITES us into the scary, lonely process that IS art-making. To NOT hide behind a cool facade (or any other facade), because there is nothing that gets old faster than that.

AND if you then think, shit, this gets VERY personal and intimate very fast, well, the art world out there is EVEN more hard, lonely and ruthless. So this is like a safe haven where we can ALL experiment and be insecure together.

Including me…

I also don't have the answers; I am also nervous and scared. I have a big show coming up in Frankfurt in December and I am scared SHITLESS!!! I want it to be NOT good but GREAT, because I’m exhibiting with artists that are world class! So the nervousness starts to creep in: who the HELL do you think you are Jonas, exhibiting together with Jim Shaw and Jeremy Deller? Who the FUCK is Jonas Ohlsson??!!!! The only thing you can do is the get USED to being nervous and scared, and to try and suck energy out of that feeling, and to let that fear help you to make the best work you have ever come up with in your life.

If you are NOT nervous and scared, then you are not investing enough soul capitol into your art.

You can, of course, also be nervous because you feel that you haven't DONE enough, but that is the

WRONG kind of nervousness. You should work your ass off and STILL feel nervous, that's the right kind of nervousness.

Maybe you sometimes feel that SHIT, I am tired of being in this vulnerable situation as a "student"; I want to be all knowing, self-assured and arrogant! Well, the fastest way to get there is to listen a lot, go see TONS of art shows, buy TONS of expensive art books (yes, buying expensive art books REALLY works as a way to increase your involvement), make a lot of art! Talk a lot about your art.

To EXPOSE your fears, doubts and insecurities is the fastest way OUT of unnecessary fear, doubt and insecurities. But you can't get to that level WITHOUT passing that stage. So just get it over with!!!

The longer you try to hold it out, the longer it will take you to get to the DESERVED position of an all knowing, self-assured, and arrogant brat.

Greetings, Jonas