Ik ben onderweg naar Georges Perec. De expositie Regarde de tous tes yeux, regarde – l’art contemporain de Georges Perec laat werk van 68 kunstenaars zien die op een bepaalde manier een link hebben met de karakteristieken van Georges Perec’s schrijven. Na een rit van tien uur kom ik aan in Dole, Frankrijk, waar de expo plaatsheeft. Ik stap een Chinees restaurant binnen en bestel een 1664 Kronenbourg. Aziatische vrouwen in zomerjurkjes omringen me. Sommigen lachen naar me, anderen staren me aan. Ik neem een foto van hen. Ze vinden het prima. Het lijkt ze zelfs koud te laten. De vissen in de 3 aquariums die me omringen schieten terug, iedere keer als mijn camera flitst.

Het is zaterdagavond en het is bomvol. Ze hebben me in de hoek gezet voor de eenzame outcasts. Te midden van vissenbassins en pin-up posters. Ik kan niet één van de andere gasten zien vanaf mijn tafel. Wel hoor ik ze praten. Ik probeer te horen wat ze zeggen, maar mijn Frans is slecht en vier of vijf gesprekken lopen door elkaar heen. Ik stop met begrijpen en begin met ontspannen. Onmiddellijk vermengen de stemmen zich tot een aangename Franse zoem: geciviliseerde achtergrondmuziek.

Ik drink mijn bier en wacht op mijn eend met asperges.

Op meerdere momenten tijdens mijn maal houden de verschillende gesprekken precies op hetzelfde moment op. De plotse, niet-geplande stilte slingert me terug in de tijd, naar een middelbare schoolfeest in een tot discotheek omgetoverd tropisch zwemparadijs aan de Maas. Ik schreeuw een of ander heroïsch verhaal in het oor van een meisje in de hoop indruk op haar te maken. Wanneer onverwachts de muziek uitvalt is ook het momentum weg: mijn woorden zijn ineens geforceerd en gêne maakt zich van memeester.

Maar vanavond bevallen deze ‘tussenmomenten’ me juist. Ik was niet van plan tegen wie dan ook maar iets te zeggen, behalve “Avez-vous chopsticks?”