De penis – oftewel de fallus— staat symbool voor vruchtbaarheid, geluk, en de wereld van de natuur. Maar de penisboom is van een hele andere orde. Op de pagina’s van boeken en op muurschilderingen uit de middeleeuwen vindt men afbeeldingen van ‘onschuldige’ nonnen die de rijpe vruchten van de penisboom plukken en in hun mandje gooien. Op een ander afbeelding geeft een man zijn penis aan de nonnen, terwijl er in de achtergrond ezels met manden vol penissen op weg naar de klooster rijden.

Bovenstaande afbeeldingen zijn afkomstig uit Roman de la Rose, een manuscript geïllustreerd door de middeleeuwse illustrator Jeanne de Montbaston. De Roman de la Rose is een gedicht, een allegorische reflectie op de liefde. De ‘roos’ uit de titel staat voor vrouwelijke seksualiteit.

Het volgende beeld is van een muurschildering in Italie, waar we een groep mensen onder een penisboom zien staan. Op het eerste gezicht lijkt de Massa Maritima muurschildering niet veel anders dan vergelijkbare muurschilderingen uit dezelfde tijd. Maar als men beter kijkt, ziet men dat de takken vol hangen met tientallen penissen. Deze boom heeft niets te maken met vruchtbaarheid, maar is een weloverwogen stuk politieke propaganda. Dit is bericht van de Guelfi en waarschuwt het volk voor de heksenpraktijken van de Ghibelijnen.

Het blijkt dat de penisboom alsnog een geliefd onderwerp is. Zoals, bijvoorbeeld, voor deze overenthousiaste vrouw. Terwijl ze met één hand over de penis boom aait, zoekt het andere naar een van de penisvormige wortels. Probeert ze een non na te doen, om greep te krijgen op de rijpe penisvrucht, om het in haar mandje te stoppen?

Als je langs een verkeerslicht loopt in Larkhall wordt het duidelijk dat de kleur groen in deze stad wordt gehaat. Terwijl in andere steden het rode licht op groen springt, rijden de auto’s in Larkhall weg bij een kleurloos licht. Er is geen optie voor groen omdat de lampen vernield zijn. Alweer.

De eerste keer dat ik over deze – ik dacht, waarschijnlijk – “urban myth” hoorde was ik gechoqueerd. Maar na een beetje onderzoek werd al snel duidelijk dat alles in deze stad om de kleuren groen en blauw draait. Haat is hier de drijfveer voor een aantal fenomenen.

In Larkhall is het de kleur groen die voor zo veel opstand zorgt. De stad Larkhall ligt dichtbij Glasgow. Het is de enige stad waar de gevel van sandwichketen Subway niet groen, maar zwart is, waar de drogist het zonder de gebruikelijke groene kruis moet doen, en waar de hekken blauw geverfd zijn. Niet te vergeten dat ze vanwege de groene kleur “pishen” op het gras.

Maar waar komt deze haat nou eigenlijk vandaan? De voornaamste oorzaak is te vinden in voetbal. Wedstrijden tussen de blauwe protestantse “The Glasgow Rangers” en de groene katholieke “Celtic” – “The Old Firm” eindigen onvermijdelijk in rellen. Het is tijdens deze confrontaties tussen de hooligans in Larkhall dat de verkeerslichten gesloopt worden.

The Glasglow Rangers in opstand!

Op een gegeven moment kwam ik in contact met een “wee” Schotse dame die vroeger als lerares Engels werkte. Toen ik haar erover vroeg, vertelde ze mij dat alles in het dorp om sektarisme draait. Het woord sektarisme staat voor vooroordelen die gebaseerd zijn op religie – de haat voor groen is een van de meest extreme voorbeelden van sektarisme. Omdat groen symbool staat voor Katholicisme en Celtic, is er een groep die zich op geen enkele manier wil associëren met de kleur. De lerares vertelde mij dat het soms zelfs voorkwam dat wanneer studenten achter jouw voorkeur voor Celtic achterkwamen, een woede zich ontketende en stoelen naar je werden gegooid. Maar dat is niet het ergste wat er kon gebeuren. Een collega werd ooit zelfs neergestoken door deze vorm van sektarisme. Het is geen wonder dat er een algemene angst binnen de stad heerst, waar zelfs bedrijven deze kleuraversie volgen en de kleur proberen uit te roeien, wellicht uit angst voor de mogelijkheid om neergestoken te worden.