Uit het familiearchief van Tamara Robeer

Mij kan je altijd wakker maken voor een gesprek over seksualiteit, intimiteit en verbinding. Het is als een suikerverslaving, eenmaal een hap genomen blijft de drang naar meer huisvesten in mijn lichaam en gedachten. Zolang ik me kan herinneren ben ik gefascineerd door onze menselijkheid, ons rauwe verlangen naar intimiteit en de vele verschillende manieren waarop hier vorm aan gegeven wordt.

Nadat mijn vader overleed, vond ik een heel archief met zwart-wit negatieven. Tussen de duizenden negatieven van zijn reizen door Oost-Europa zaten een paar films met naaktfoto’s. Mijn vader bleek (voor mij) onbekende meisjes in hun blootje gefotografeerd te hebben. Niet alleen lichamelijke vormen, ook zonder scrupules, vol tussen de benen. Nu had ik altijd het beeld van mijn vader, dat hij behoorlijk preuts was, maar niets bleek minder waar te zijn.

Uit het familiearchief van Tamara Robeer

Mijn vondst werd nog leuker toen ik uiteindelijk op een aantal rolletjes film van mijn moeder als vijfentwintigjarig meisje in haar blote kont stuitte. In plaats van mij af te zetten tegen het idee, dat ik naar mijn naakte moeder zat te kijken (ook al is ze hier bijna 40 jaar jonger), zag ik een verliefd jong stel. Twee tieners die het spel van seksualiteit voor de camera speelden.

Aan de naakt foto’s die mijn vader maakte kan enige dosis controversie worden toegevoegd, door de context van de beelden toe te voegen. Een aantal beelden zijn gemaakt in het ouderlijk huis van mijn moeder in Boekarest, Roemenië in 1974. Het land stond toen nog onder het strenge communistische regime van Ceausescu. De andere helft van de foto’s is gemaakt in de slaapkamer van mijn vader, die toentertijd met zijn ouders in het huis woonde dat in de Grote Kerk in Den Haag gevestigd is. Seksuele intimiteit samengevoegd met denkbeelden die horen bij een communistisch politiek regime en naakt beelden gemaakt door twee tieners binnen de muren van de kerk, zorgen voor een botsing met de hieraan gelinkte maatschappelijke normen en waarden.

Uit het familiearchief van Tamara Robeer

Zodra de combinatie van rolverdeling en context niet binnen onze hedendaagse sociale conventies past, overschrijden we een grens en worden het verhaal en de beelden veelal als schokkend ervaren. Veel meer dan wanneer we alleen een expliciete en ongenuanceerde seksuele

handeling te zien krijgen. Het wringende zit in het verhaal, niet in de visuele beeldstijl. Wat gebeurd er als ik alle verhalen weggooi, los laat, tot niet noemenswaardig reduceer? Puur in het moment van de beelden zijn er geen verhalen, oordelen of maatschappelijke conventies. Daar in dat moment is er niets meer of minder dan menselijkheid, intimiteit en connectie.

Uiteraard heb ik alle foto’s aan mijn moeder laten zien, haar reactie was, ‘ach god, wat heb ik toch een bos haar op mijn muts, dat was toen mode’.