De oude inrichtingen voor de psychiatrie als kleine, op zichzelf staande werelden zijn vrijwel verdwenen. Veel oude gebouwen zijn gesloopt en vervangen door lelijke zeventiger jaren nieuwbouw. In de zomer fiets ik graag langs deze inrichtingen want zo’n afgesloten wereld die als het ware dubbelt met de ‘gewone wereld’ fascineert me. Er is een bushalte, een tuin, kassen, een kantine, een winkel, een kapper, een kerkhof en een kerk. Op sommige terreinen bleken musea te zijn gehuisvest die worden beheerd door oud werknemers. In Venlo bevindt zich het museum voor psychiatrie in de omgang van de kerk, in Heiloo in het souterrain van een zijvleugel van het hoofdgebouw. De kleine collectie is een soort toevallige verzameling van instrumenten, foto’s vaandels, priestergewaden, kunstwerken van patiënten, gewoon wat er bewaard is gebleven. Je wordt er rondgeleid door vrijwilligers die in de zorg hebben gewerkt en vanuit de praktijk toelichting geven op de verzameling. De collectie is gewoon neergezet, op planken, in kasten, in de vensterbank, net wat er voorhanden was. Zonder veel geld en met veel inventiviteit is het een amateuristische aanpak in de sublieme zin van het woord.