We hadden ons voorgerecht nog niet op toen hij het vroeg. Het was een vraag die compleet uit de lucht leek gegrepen. Ik kon niet geloven dat deze zin net zoals alle andere zinnen over zijn lippen rolde. Ik wist niet wat te antwoorden. In plaats daarvan stelde ik mijn date dezelfde vraag. ‘Wat is dan jouw top drie lievelingsdieren?’ Zonder te aarzelen somde hij zijn favoriete dieren op. Voor mij was het op dat moment al duidelijk. Er zou geen tweede date komen.
Hoewel de vonk tussen de desbetreffende jongen en mij wegbleef, spookte hij af en toe toch door mijn hoofd vanwege die merkwaardige vraag. Ik vond het storend dat ik niet kon bedenken waarom hij deze vraag kon beantwoorden en ik niet. Ik begon mensen om mij heen met dezelfde vraag te lastig te vallen. Menigeen reageerde net zoals ik, in precies dezelfde volgorde: eerst verrast, vervolgens vol ongeloof, en tenslotte gefrustreerd vanwege het niet kunnen beantwoorden van de vraag. Hebben we dan allemaal geen favoriete dieren in ons leven?
Ook als ik het algemener trek, heb ik eigenlijk sowieso nauwelijks ‘lievelings-’ zaken. Geen lievelingsband, lievelingskleur, lievelingseten, lievelingsfilm. Begrijp me niet verkeerd, soms heb ik wel eens een periode dat ik gek ben op een bepaald gerecht of een bepaalde muzikant, maar ik ben sinds een tijd zeer voorzichtig om de term ‘lievelings-’ daarbij te gebruiken. Het besef dat die voorkeur tijdelijk is overheerst.
Het hele lievelings’ idee ‘lijkt dus naar de achtergrond te zijn verdwenen. Het woord verdwenen is hier niet toevallig gekozen, want vroeger als kind leek ik preciés te weten wat ik tof vond en wat ik stom vond. Preciés.
Wat maakt het dat ik vroeger duidelijke rijtjes kon opsommen en nu zo voorzichtig ben met dingen ‘favoriet’ te noemen? Waarschijnlijk heeft dit te maken met de beperkte informatie die je als kind tot je beschikking hebt in vergelijking met wat je later allemaal leert en weet. Alles wat je als kind wél weet, voelt aan als de hele wereld - de echte werkelijkheid. Maar deze kennis is op jonge leeftijd bijna onmogelijk te bezitten. Juist de beperkte kennis en informatie zorgt ervoor dat alles wat je wél weet simpel te verdelen is in ofwel goed ofwel slecht. De wereld is als het ware nog zwart en wit. Naarmate je ouder wordt komen er steeds meer kleuren blij. Kennis wordt vergaard en langzamerhand kom je erachter dat er ontelbaar elementen op de wereld zijn die te prefereren of te verachten zijn. Er is zo veel informatie beschikbaar dat het moeilijk is hieruit nog favorieten te halen. Bovendien kom je er er achter dat voorkeuren ook snel kunnen veranderen.
Misschien had ik mijn date wellicht niet zo snel moeten afschrijven als een mafketel, maar eerder moeten zien als iemand die wat dichter bij zijn innerlijke kind staat dan ik.